Sabrım, sessizliğim, yalnızlığım.

“Sen! Bütün kelimelerin odaklandığı, sözcüklerin iyeliği. Seni sana, sendekini kendime, kendimdekini de satırlara döktüren, o büyülü aşk. Yeniden yazabiliyorum diye bağırdığım güzel sevgili. Dağınık düşüncelerde kaybolup giderken, bir bahar serinliğinde içimi dolduran umudum. Sabrım, sessizliğim, yalnızlığım. Gecemde yaşayan parçalanmış bir ölümden doğan güneşim. Yılların içinde biriktirdiğim, tozlu sayfaların arasına sıkıştırıp unutmaya çalıştığım sevgim. Bahar günü kırlardaki tomurcuk. Açmaya çalışan çiçek. Günebakan, güneşe dönen renk. Ne renk ama. Yavruağzına dönen gülücükler, hiç kaybolmayan kadifeliğinde lacivert. Sen, yine sen. Hep sen...”

Uzay Gökerman

Aşktan Düşüş